همینطور نشستم و از سر بی کاری که نه از سر سر رفتن حوصله گفتم بنویسم
ببینم چی میشه
این روزها دنیا اصولا قاطی پاتی یه
نه این که قبلنا نبوده
بوده ولی ما خبر نداشتیم
الان ولی به مرحمتی رایانه و تارنما (این دومی رو خدایی بلد نبودم به لطف این آقای آلن که سخنگوی فارسی زبان کاخ سفید و اینا ست یاد گرفتم) از ظواهر امور با خبریم
این با خبری اما تا الان که دنیا رو به سمت بهبودی نبرده
خوب حالا سواال اینجاست که ما آدما باید با این اخباره زشتی که ازش مطلع میشیم چی کار کنیم؟ پخشش کنیم؟ که بقیه هم بدون ؟ بعد این با خبری آیا منجر به عمل میشه
یا آیا نه زشتی عادی میشه و ماها ضد ضربه؟
اگر پخشش نکنیم چی ؟ اونوقت یعنی چی ؟ یعنی به من چه؟ یعنی انکار؟ یعنی ترس؟
اصولا حالت آچمز به آدم دست میده
خوب بیاید از یک دید دیگه بهش نگاه کنیم (با خودم هستم البته! من با صدای بلند فک میکنم، توجه کنید به این نکته 'فکر میکنم' ، یعنی اینا نه توصیه ست نه نتیجه گیری )
ما داریم این زشتیها رو نشون میدیم تا از خودمون و جامعه بشری انتقاد کنیم
البته انتقاد سازنده یک شرایطی رو داره
مثلا نشون دادن راهکار یا رفتار درست
یک مبحثی هم هست به عنوان Appreciative inquiry که میگه بیاین از نقطه قوت شروع کنیم و جلو بریم
یعنی یک جورایی با سلاح زیبایی به جنگ زشتی بریم
خوب اینا که گفتم یک کم تراوشات مغزی بود که فک کنم جای کار داره ...
خوب اینا که گفتم یک کم تراوشات مغزی بود که فک کنم جای کار داره ...
ایده دارین بگین
